این یادداشت به قلم مدیر مسئول بوکان موکریان می باشد

در حالی روابط عمومی شهرداری بوکان در خبری اعلام کرد :«محمدخانی،شهردار بوکان در نظر دارد زمینی دو هکتاری در جاده روستای تبت واقع در جنوب بوکان به طرف سقز که توسط یک خیر اهدا شده است را ساماندهی کرده و تا احداث آرامستان جدید این مکان را نیز بصورت موقت و جایگزین ساماندهی و بهسازی نماید.»

این عمل ناخودآگاه باعث ایجاد شائبه بسیار در بین افکار عمومی شده و سیل انتقادات را به وجود آورده است زیرا ظاهراً شهردار بوکان هنوز به این باور نرسیده است که شهردار یک کلان شهر شده و تصمیمات آنی و غیر اصولیش نشان می‌دهد بوکان را با شهرهای کوچکی که در آن خدمت کرده است،اشتباه گرفته است.

شهری با جمعیت بالغ بر ۳۰۰ هزار نفر و جزو مهاجرپذیرترین شهرهای ایران باید دیدگاه مدیرانش علی الخصوص شهردارش با افق چند ساله و چند دهه‌ای در تصمیمات باشد نه آنکه با تصمیماتی خام و ناپخته باعث ایجاد شائبه «رانت» و «تبانی» در اهداف عمرانی گردد، امری که با رسانه‌ای کردن پروژه‌ای به نام آرامستان که باید افقی حداقل ۳۰ ساله را در نظر داشته باشد و مساحتی ده‌ها هکتاری را در بر بگیرد را به زمینی به مساحت دو هکتار تقلیل دهد.

لازمه احداث آرامستان دیوارکشی،احداث معابر دسترسی و راه دسترسی،احداث غسالخانه،تامین آب،برق و گاز و تامین روشنایی است که هزینه‌ی این موارد قطعاً بسیار بیشتر از ارزش دو هکتار زمین است، در نتیجه احداث آرامستان دو‌هکتاری هیچ توجیهی علمی و اقتصادی ندارد مگر اینکه دستهای پشت پرده همانند آنچه در‌ موضوع ساخت و ساز و بکارگیری افراد خاص بار دیگر بر منافع شهر چیره گردد.

باید دید توجیه شهردار بوکان در انتخاب این زمین و با این مساحت چه بود است؟
آیا این انتخاب تنها راه ممکن است یا اینکه باز هم صدای پای «رانت» در میان است؟
اعضای شورای شهر که سابقا دست بالایی در یادداشت‌نویسی و نقد خصوصاً در بحث آرامستان داشتند چرا روزه‌ی سکوت گرفته‌اند؟
آیا تمام انتقادات شورای شهر خصوصا اعضای خانم و یادداشت‌نویسش با عکس‌های یادگاری با شهردار جدید و منتخبشان تمام شده و شهر بدون مشکل و کم کاستیست؟
آیا به راستی در این شهر فریادرس و رسیدگی کننده‌ای به اوضاع نابسامان شورای شهر و شهرداری بوکان وجود ندارد؟!

انتهای پیام/ح.ر